Το 1954 στη μεγάλη φωτιά που ξέσπασε στο Καπαλι Τσαρσι το κατάστημά μου κάηκε πλήρως. Τα χρήματα που πήρα από την ασφάλεια ήταν λίγα για να μπορέσω να ανοίξω νέα δουλειά. Μέρες, βδομάδες πέρασαν. Στο τέλος αν και βρήκα ένα κατάστημα, η τιμή πώλησης του ήταν σχεδόν δυο φορές τα χρήματα στο χέρι μου. Έψαξα συνέταιρο. Και βρήκα. Τέλος πάντων με μικρό κεφάλαιο ανοίξαμε ένα κατάστημα. Ξανά ήταν σημαντικό να πιαστώ σε ένα τρόπο ζωής φυσικά. Όμως πιο σημαντικό ήταν το άλλο: Μερικούς μήνες μετά ο συνεταίρος μου μου ανακοίνωσε το καλό νέο, ότι θα μπορούσε να αναλάβει ο ίδιος τις αγοραπωλησίες μου, κι εγώ πάνω στο πατάρι όσο ήθελα να δουλεύω και οι ώρες μου να μην είναι περιορισμένες. Ορίστε, εννιά από τα βιβλία μου σε αυτό το πατάρι τα έγραψα. Είκοσι ολόκληρα χρόνια... Και σήμερα αναρωτιέμαι, κι αν δεν είχε συμβεί εκείνη η φωτιά;
Milliyet sanat - 22 Ιανουαρίου 1979
1954 yılında çıkan büyük Kapalıçarşı yangınında dükkanım tamamen yandı. Sigortadan aldığım para, yeniden bir işyeri açamayacak kadar azdı. Günler, haftalar geçti.. Sonunda bir dükkan buldumsa da, dükkanın satış değeri elimdeki paranın hemen hemen iki katıydı. Kendime bir ortak aradım. Buldum da. Her neyse, küçük bir anaparayla dükkanı açtık. Yeniden bir geçim yolu tutturmak önemliydi elbette. Ama daha önemlisi şuydu: Birkaç ay sonra ortağım bana, alım satımla kendisinin uğraşabileceğini, benimse yukarıdaki asma katta istediğim gibi çalışabileceğimi, saatlerimin de kısıtlı olmadığını müjdeledi. İşte, kitaplarımdan dokuzunu bu asma katta yazdım. Tam yirmi yıl.. Bugün düşünüyorum da, ya o yangın olmasaydı?
Milliyet sanat - 22 ocak 1979
